ผมนึกถึงเคสๆนึงตอนที่ผมเริ่มต้นทำงาน

ในฐานะตัวแทนประกันชีวิตเต็มเวลาเมื่อ24ปีที่แล้ว

ตอนนั้นผมเพิ่งเริ่มต้นทำงานใหม่ๆหลังเรียนจบมาหมาดๆ

มีเพื่อนรักของผมคนหนึ่ง

มาหาผมที่ออฟฟิศมาขอซื้อประกัน

เพื่อให้ผลงานเป็นของขวัญวันเกิดกับผม

หลังจากวันนั้น2ปี

เพื่อนผมคนนี้ป่วยเป็นโรคภูมิคุ้มกันทำร้ายตัวเอง SLE

ผมช่วยทำเคลมในฐานะตัวแทนที่ดี

วันหนึ่งเพื่อนบอกกับผมว่า"หมอแนะนำให้เราตัดม้าม"

เค้าบอกผมว่าไม่อันตรายอะไร

หลังผ่าตัดเค้ามีอาการดีขึ้น

เค้าบอกผมว่าเค้าจะแต่งงาน ผมเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวนะ

อีกวันที่ผมไปเยี่ยมเค้า

ภาพกลับเป็นอาการเค้าทรุดหนัก

เช้าอีกวันผมไปเยี่ยมเค้า ป้ายชื่อหน้าห้องถูกถอดออก

พยาบาลบอกว่าย้ายไปห้องไอซียู แต่ตอนนี้เสียแล้ว

ผมช็อค น้ำตาไหล

ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าลูกค้ารายแรกที่ผมต้องมาทำเดทเคลม

คือเพื่อนรักของผม

หลังงานศพผมนำเช็คเคลม 800,000 บาทไปให้พ่อเค้า

แล้วบอกกับพ่อเค้าว่า

"ป๊าครับนี่เป็นเงินที่ต๋องฝากไว้นะครับ

อยากให้ป๊าม้าเก็บไว้ แล้วค่อยๆถอนมาใช้

เหมือนว่าต๋องยังอยู่

ต๋องยังดูแลป๊าม้าเหมือนเดิมนะครับ"

น้ำตาของผมและของป๊าก็ไหลออกมาอาบสองแก้ม

น้ำตาของผมเป็นน้ำตาของความเสียใจและภูมิใจ

เสียใจที่เพื่อนรักของผมจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

ภูมิใจแทนต๋องเพื่อนรักของผม

ที่ได้ทำหน้าที่ลูกครั้งสุดท้ายในชีวิต

วันนั้นผมขับรถกลับบ้าน

พร้อมกับความคิดที่จะทำงานนี้เป็นงานแรกและงานสุดท้ายในชีวิต

เพราะผมได้ทำหน้าที่เป็นตัวแทนที่ได้ส่งมอบ

ความรัก ความห่วงใย ความกตัญญู

จากคนๆหนึ่งไปสู่คนอีกคนหนึ่ง

ถึงแม้วันนี้ผมจะต่อยอดสู่การเป็นที่ปรึกษาการเงินแล้ว

ความรู้สึกดีๆเช่นนี้ก็ไม่เคยจางหายจากหัวใจผม

และมันจะอยู่ในหัวใจผมตลอดกาล