คนรุ่นก่อนเวลาได้ทำงานที่ไหนแล้วก็มักจะทำงานไปจนวันเกษียณ

บางทีที่ทำงานก็ดูแลให้อยู่ช่วยทำงานต่อเพราะเห็นว่าเป็นคนเก่าคนแก่

แต่ทุกวันนี้ถามจริงเถอะมีคนรุ่นใหม่คนไหนไหมครับ

ที่เข้าไปทำงานโดยหวังที่จะทำงานไปนานๆจนถึงวันเกษียณ

และถึงแม้คุณจะหวังอยู่ไปจนถึงเกษียณ

คุณว่าที่ทำงานเค้าจะให้ทำถึงเกษียณหรือเปล่าหล่ะ

ในองค์กรสมัยเก่าการดูแลพนักงานเหมือนดูแลญาติพี่น้อง

แต่ทุกวันนี้หากคุณทำผลงานไม่ได้ตามที่คาดหวัง

รับรองมีหนาว ตกงานเมื่อไหร่ไม่รู้

ยิ่งคุณมีตำแหน่งสูง ผู้ถือหุ้นหรือเจ้าของบริษัทเค้ากล้าที่จะจ่าย

แต่เค้าก็คาดหวังผลงานจากคุณที่สูงด้วยเหมือนกัน

หากคุณทำตามที่เค้าคาดหวังไม่ได้

เค้าก็เปลี่ยนเอาคนอื่นมาทำแทน

สำหรับคนที่ทำงานทั่วไปที่ไม่ต้องใช้ความสามารถอะไรที่พิเศษมากนัก

ทำงานไปนานๆอายุยิ่งเพิ่ม เงินเดือนยิ่งสูง

คุณรู้ป่ะโอกาสที่คุณจะตกงานก็ยิ่งสูงขึ้นเหมือนกัน

ทำไมเค้าต้องจ้างคนเก่าความคิดเก่า แต่เงินเดือนสูงหล่ะ

เค้าไปจ้างคนหนุ่มสาว ได้ความคิดใหม่ แต่จ่ายน้อยกว่าไม่ดีเหรอ

ไม่ต้องบ่นหรือต่อว่าที่ทำงานเลยครับ

ว่าโหดร้ายไม่เห็นใจ อุตส่าห์ทุ่มเททำงานให้มาตั้งนาน

โลกธุรกิจวันนี้ดูเหมือนโคตรโหดร้าย

แต่ทำไงได้หล่ะ ก็โลกมันเปลี่ยนไปแล้วอ่ะ

แล้วถ้าคุณยังเป็นลูกจ้างอยู่คุณต้องไม่ฝากชีวิตของคุณ

กับที่ทำงานของคุณ อนาคตของคุณควรอยู่ในมือของคุณ

ตราบใดที่คุณมีความรู้ ความสามารถที่คนอื่นไม่มีเหมือนคุณ

คุณก็ยังคงเป็นที่ต้องการอยู่

ถ้าคุณยังอยากเป็นที่ต้องการ

หน้าที่ของคุณคือต้องไม่หยุดพัฒนาความรู้ความสามารถ

ในขณะเดียวกันคุณก็ต้องไม่ประมาท

ที่จะต้องจัดเตรียมเงินทองให้พอหากตกงาน

หรือควรมีแหล่งรายได้อื่นนอกจากที่ทำงานไว้ด้วย

โลกมันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆครับ

ไม่ต้องบ่นต่อว่าสิ่งที่มันเปลี่ยนแปลงให้เสียเวลาเลย

เอาเวลาที่จะมาบ่น มาปรับปรุงตัวเองและเตรียมพร้อม

ให้ตัวเองเป็นผู้ชนะในโลกใบนี้ดีกว่าครับ